ورود / ثبت نام
تندر 90 یا ال 90 که با نام داچیا لوگان در بازار های جهانی عرضه شده بود، یکی از پر فروش ترین محصولات مونتاژی در دو شرکت پارس خودرو و ایران خودرو به شمار می رود. این محصول دوست داشتنی که در ابتدا قرار بود با قیمت بسیار ارزان به بازار عرضه شود، در نهایت روی ارزانی را به خود ندید. با وجود مشخصات فنی بسیار خوب که در راس آن موتور K4M رنو قرار داشت، ظاهر نه چندان دلچسب L90 همواره مورد انتقاد قرار داشت.
همانند بسیاری از محصولات سال های دور رنو، طراحی ظاهری L90 رقابت را به کیفیت ساخت، عملکرد بهینه موتور و استهلاک پایین واگذار کرد. همین طراحی ظاهری ساده به عنوان یکی از مهم ترین دلایل ماندگاری ال 90 به شمار می رود و تنها نقطه مشترک بین تیپ های مختلف E0، E1 و E2 این محصول، موتور 1.6 لیتری 4 سیلندر مجهز به 16 سوپاپ بود. از نظر مشخصات موتور و حتی توان خروجی می توان K4M را با موتور TU5 پژو مقایسه کرد. موتور به کار رفته در تندر 90 قابلیت ارائه حداکثر توان 105 اسب بخار در 5750 دور در دقیقه را دارد. حداکثر گشتاور تولیدی نیز رقم 140 نیوتن متر در 3750 دور در دقیقه را نشان می دهد
اولین نسخه از ال 90 با بهره گیری از گیربکس 5 سرعته دستی به بازار عرضه شد و پس از آن نیز نمونه اتوماتیک 4 دنده آن وارد بازار شد. نام گیربکس به کار رفته توسط رنو در تندر 90 به عنوان AL4 شناخته می شد که یکی از خوشنام ترین گیربکس های خودکار بازار به شمار می رود. شتاب صفر تا صد خودروی 1100 کیلوگرمی رنو برابر با 10.2 ثانیه اعلام شده است. خودروی رانا مجهز به موتور TU5 یکی از مهم ترین رقبای L90 شناخته می شود که شتاب صفر تا صد آن زمان 12 ثانیه را نشان می دهد.
شتاب صفر تا صد نسخه اتوماتیک تندر 90 مجهز به گیربکس AL4 به صورت دقیق برابر با 11.7 ثانیه اعلام شده که در مقایسه با سایر اتومبیل های مجهز به جعبه دنده خودکار، در سطح قابل قبولی ارزیابی می شود. در بحث هزینه های نگهداری و سرویس های دوره ای باید ال 90 را با سایر اتومبیل های وارداتی مقایسه کرد که از این حیث نیز، اتومبیل به نسبت ارزان قیمتی به شمار می رود.
نسخه‌های E0 و E1 تندر 90 از نظر سطح امکانات در فقر مطلق به سر میبردند و حتی از مواردی نظیر چراغ داخل داشبورد و آینه آفتابگیر هم محروم بودند و به همین دلیل خیلی قبل، از خط تولید خارج شدند؛ اما حتی نمونه E2 که به نوعی مدل آپشنال این محصول به حساب می‌آید هم تجهیزات شگفت‌انگیزی ندارد و با ارائه گزینه‌های ساده و ابتدایی نظیر: ایربگ‌های جلو، ترمزهای ABS و EBD، فرمان هیدرولیک، تهویه مطبوع دستی، چراغهای مه‌شکن جلو و عقب، تنظیم چراغهای جلو از داخل، کامپیوتر سفری، آینه‌ها و شیشه‌های برقی و مواردی از این دست، نمیتواند در برابر رقبای این سطح از بازار خودنمایی کند. البته طرفداران تندر معتقدند که هزینه آپشن‌های اضافه و غیرضروری، صرف بهبود کیفیت و کارایی اتومبیل محبوبشان شده اما مخالفان هم اعتقاد دارند که این فقط یک بهانه است چراکه خودروهای کم آپشن‌تر طبیعتاً کمتر دچار خرابی میشوند، مثلاً اگر سانروفی وجود نداشته باشد احتمال نفوذ آب یا به صدا افتادن سقف (حتی در کیفیت مشابه) کمتر خواهد شد!
ضمناً بد نیست اشاره کنیم که برخی امکانات نظیر رینگ‌های آلومینیومی تندر E2 از سال 1398 از لیست امکانات استاندارد ماشین حذف و به بخش تزئینات سفارشی منتقل شدند.
نسخه موجود در بازار ایران در سال 2004 میلادی از خط تولید مشترک رنو فرانسه و داچیا رومانی خارج شد و با فاصله زمانی کمی به بازار ایران راه یافت. تندر 90 در طول تاریخ تولید خود در نسخه های مختلفی از جمله وانت و استیشن به بازار های جهانی عرضه شد. داچیا لوگان در سال 2005 با حضور در تست ایمنی یورو انکپ، سه ستاره ایمنی را به دست آورد.
